Het Mysterie van María

María was het liefste meisje op kantoor—misschien wel van de hele wereld. Ze had altijd een stralende, witte glimlach en leek nooit een slechte dag te hebben. Elke ochtend begroette ze iedereen met: "Wat een geweldige dag om te leven, nietwaar?"

Haar collega's vonden haar te lief. Ze probeerden haar bureau het grootste deel van de ochtend en middag te vermijden. Ze vonden haar alleen te verdragen tussen twaalf en één uur, wanneer ze op lunchpauze was. Sommigen die dicht bij haar werkten, raakten zelfs wat somber van haar vrolijkheid. Het maakte hen juist chagrijniger, vooral op zonnige dagen.

Net als haar humeur was María's cubicle vrolijk en opgeruimd.

Ze had een koffiemok waarop stond: "Het is een geweldige dag om een geweldige dag te hebben." Ze had ook een lepelplant die ze elke dinsdag en vrijdag water gaf. Haar werkplek was netjes en georganiseerd, vol met roze en fluorescerende groene Post-its aan de onderkant van haar computerscherm, vol herinneringen aan afspraken en to-do's. Ze schreef in een sierlijk, vloeiend handschrift, zoals dat van iemand die geboren is om een lerares van de derde klas te zijn.

Haar krullende, bruine haar zat meestal vast in een volumineuze paardenstaart, vastgebonden met een roze scrunchie. Ze droeg simpele instappers of, af en toe, stevige hakken die perfect bij haar conservatieve outfits pasten. Onder haar zakelijke jasje droeg ze altijd schattige blouses in rood, roze, en op sombere dagen een vrolijk geel kleurtje.

Tijdens telefoongesprekken of vergaderingen, wanneer iedereen stil was, vulde María vaak de ruimte met een zacht gegiechel of kleine opmerkingen, alsof ze de tijd opvulde.

Maar er was één vergadering waarin María iets zei dat Pablo compleet verwarde. Ze liet nonchalant vallen dat ze op een feestje een associate van een concurrerend bedrijf had ontmoet. Pablo was niet zozeer verbaasd over wie ze had ontmoet, maar meer over het feit dat ze überhaupt naar een feestje was geweest. Hij zag haar altijd als iemand die na het werk naar huis zou gaan, een klassieker als Pride and Prejudice of Jane Eyre zou lezen, of tot vroeg naar Mozart op de piano zou spelen.

Pablo kon zich niet voorstellen dat María naar feestjes ging en laat opbleef. Voor hem was ze het type dat eerder uit de buurt van lichamelijke intimiteit zou blijven, alsof het iets was dat haar verwarde of afschrok. Hij vroeg zich zelfs af of ze ooit een jongen had gekust. Het idee dat ze geïnteresseerd was in seks? Absurd.

Het hele idee van María op een feestje bleef hem achtervolgen, en laat in de middag besloot hij langs haar bureau te lopen.

"Hola," zei Pablo toen hij naar haar cubicle liep.

Ze zat rechtop in haar ergonomische stoel en glimlachte naar hem. "Goedemiddag! Hoe is je dag tot nu toe?"

"Prima. Ik was eerder vanmorgen bij die vergadering."

"Ja, ik zag je! Leuke stropdas, trouwens. Het staat goed bij je pak."

"Dank je." Pablo trok aan zijn stropdas en keek naar het patroon dat ze had opgemerkt. "Je zei dat je iemand van een ander bedrijf ontmoette. Ik vroeg me af—"

Haar glimlach verdween, en haar gezicht werd bleek. "Oh, ik denk er echt niet aan om hier weg te gaan! Ik vind het hier geweldig, echt waar. Iedereen hier is fantastisch." Haar glimlach keerde terug, hoewel haar voorhoofd lichtjes fronsde in verwarring. "Die ontmoeting was puur toeval. Ik denk niet eens dat hij me herkende. Wie zou dat nou doen?"

"Ik insinueerde dat helemaal niet," zei Pablo snel. "Maak je geen zorgen." Hij leunde tegen de wand van haar cubicle. "Ik was gewoon nieuwsgierig waar dat feestje was en hoe je daar terechtkwam..."

María giechelde zachtjes. "Oh, geen zorgen, Pablo. Een vriendin van me uit de universiteit vroeg me mee te gaan. Dat was alles."

Pablo knikte. "Ah, wanneer ben je afgestudeerd?"

"Vijf jaar geleden," antwoordde ze.

"Je kent haar dus al een tijdje."

"Ja, al sinds het eerste jaar."

De vragen bleven in Pablo's hoofd rondspoken. "Ga je vaak naar feestjes?"

"Niet echt. Ik ben meer een huismus. Ik geniet van wat shows op Hulu, die houden me lekker thuis. Maar af en toe ga ik uit als ik denk dat het leuk wordt."

Pablo wilde nog iets zeggen, maar besloot het gesprek maar te beëindigen. "Leuk om even met je te praten."

"Met jou ook, Pablo. Geniet van de rest van je dag!" Ze draaide zich weer om naar haar computer.

Terwijl Pablo wegliep, hoorde hij het zachte getik van haar vingers op het toetsenbord. Hij kon het idee van María en feestjes niet uit zijn hoofd krijgen. Het leek gewoon niet te kloppen.

Diezelfde avond kreeg hij een bericht van zijn vriend, Javier.

"Hé man! Kreeg een rare link, per ongeluk naar mij gestuurd. Gaat naar een seksspeeltjesparty. Haha, denk dat het voor mijn vriendin was. Denk dat ik toch maar ga kijken!"

Het bijgevoegde beeld was wazig, maar het leek verdacht veel op een vrouw die wel héél erg genoot van een speeltje... Pablo's hart sloeg over. Was dat... María?

Vanaf dat moment liet het mysterie van María hem niet meer los. Hij moest en zou erachter komen wie ze werkelijk was...

Pablo kon het niet laten. Het wazige beeld op zijn telefoon, de vrouw die zich duidelijk vermaakte met een seksspeeltje… Het kon toch niet María zijn? Maar iets aan haar houding, haar glimlach, het vage silhouet – het liet hem niet los. Zijn nieuwsgierigheid nam het over.

De volgende dag, op kantoor, besloot hij een beetje te testen hoe ver hij kon gaan zonder verdacht over te komen. Terwijl hij zijn koffie inschonk, liep hij nonchalant langs María’s bureau. “Goedemorgen, María! Mooie dag om een geweldige dag te hebben, nietwaar?”

María keek op, zoals altijd stralend. “Dat is het zeker, Pablo! Heb je goed geslapen?” Haar vriendelijke toon had diezelfde onschuldige, zoete tint die hij gewend was, maar nu klonk het voor Pablo anders. Een beetje mysterieuzer. Of verbeeldde hij zich dat?

"Ja, behoorlijk goed, dank je. Jij had ook een relaxte avond, neem ik aan?"

Ze giechelde zachtjes en knikte. "Oh ja, een rustige avond. Gewoon wat tijd voor mezelf, je weet wel."

Pablo’s hart sloeg een slag over. Tijd voor zichzelf. Wat bedoelde ze daarmee? Was het mogelijk dat ze de vrouw van de video was? Zijn gedachten draaiden in het rond terwijl hij probeerde haar woorden te analyseren, alsof hij een geheime code probeerde te ontcijferen.

“Het is altijd goed om wat tijd voor jezelf te hebben,” zei Pablo langzaam, zijn ogen zoekend naar een teken van onrust in haar gezicht, maar María bleef sereen en kalm. “Soms moet je gewoon even ontspannen en genieten, nietwaar?”

Ze knikte, nog steeds met haar typische glimlach. “Absoluut. Een beetje ontspanning doet wonderen, vind je niet?”

Pablo probeerde zijn gedachten te ordenen terwijl hij haar bureau langzaam verliet. Dit was onmogelijk. María, met haar perfecte ponytail en haar schattige mokken met motiverende teksten, kon toch niet de vrouw uit die video zijn? Toch?

Maar die avond, terug in zijn appartement, bleef de vraag in zijn hoofd rondspoken. Hij ging op de bank zitten en opende opnieuw de link die zijn vriend, Javier, had gestuurd. De herinnering aan dat wazige beeld… de vrouw, haar houding… hij zoomde in. Nee, het kon niet waar zijn.

Zijn telefoon pingde opnieuw. Javier had hem een bericht gestuurd.

"Bro, volgende seksspeeltjesparty is vrijdag. Je gaat toch wel mee? Je moet zien wat er vorige keer gebeurde."

Pablo twijfelde. Moest hij dit verder onderzoeken? Maar de nieuwsgierigheid had de overhand. Hij moest het mysterie oplossen. María leek een compleet open boek, maar hoe meer hij erover nadacht, hoe meer hij besefte dat hij haar misschien helemaal niet zo goed kende.

Vrijdagavond zat Pablo weer aan zijn laptop, zijn hart bonzend in zijn borstkas. Dezelfde Zoom-link, dezelfde spanning. Wie zou hij dit keer zien? Zou María erbij zijn?

De meeting begon. Vier vrouwen verschenen op het scherm, giechelend en lachend, allemaal klaar voor de virtuele speeltjesparty. En daar, in het midden van de kamer, verscheen ze – de hostess – en Pablo verstijfde. Het was onmiskenbaar.

María

Haar haar hing los over haar schouders, geen Scrunchie in zicht. Haar glimlach was stralend, maar dit keer omringd door een tafel vol kleurrijke speeltjes. “Welkom, dames,” zei ze vrolijk. “Laten we er een spannende avond van maken!”

Pablo kon het nauwelijks geloven. Dit was dezelfde María die elke dag met haar koffie en opgewekte houding op kantoor zat. Hoe kon dit dezelfde vrouw zijn? Terwijl de vrouwen enthousiast hun favoriete speeltjes bespraken, stond Pablo perplex naar zijn scherm te staren.

“En vergeet niet,” zei María terwijl ze een klein, roze speeltje omhooghield, “het gaat erom jezelf te verwennen en van het moment te genieten.”

Pablo's mond viel open. Het mysterie van María was opgelost, maar hij wist niet zeker of hij het antwoord wel wilde weten.

De volgende maandag liep hij langs haar bureau. “Goedemorgen, María! Het was zeker een geweldige dag vrijdag, hè?”

María keek hem even aan, haar ogen glinsterden ondeugend, maar ze glimlachte zoals altijd. “Het was inderdaad een bijzondere avond, Pablo. Fijn dat je het vraagt.” Ze knipoogde en ging weer verder met typen.

Pablo lachte zachtjes en schudde zijn hoofd. María was echt vol verrassingen.

Pablo liep terug naar zijn bureau, zijn hoofd vol vragen en zijn glimlach breder dan ooit. María had hem net een knipoog gegeven. Een knipoog! En niet zomaar eentje, maar eentje die veel meer leek te zeggen dan haar gebruikelijke vrolijke goedemorgen.

De rest van de ochtend zat hij te werken, maar zijn gedachten dwaalden steeds af naar María. Wie had gedacht dat deze vrolijke, opgeruimde kantoordame zo'n verborgen, spannende kant had? Het idee liet hem niet los. María, de vrouw met de roze Scrunchie en de motiverende Post-its, hield seksspeeltjesparty's in haar vrije tijd. Het was bijna te bizar om waar te zijn, en toch had hij het zelf gezien.

Tijdens de lunch besloot Pablo zijn kans te wagen. Hij pakte zijn brood en liep nonchalant naar het keukentje, waar María net een kopje thee stond te zetten. Hij leunde tegen de deurpost en glimlachte.

"Je ziet er stralend uit vandaag, María. Had je een fijn weekend?"

Ze keek op, haar typische glimlach op haar gezicht, maar dit keer leek er een klein vleugje mysterie in haar ogen te zitten. "Dank je, Pablo. Het was inderdaad een heel leuk weekend, ja."

Hij knikte langzaam, alsof hij haar antwoord afwoog. "Mooi zo. Ik heb zelf ook een interessant weekend gehad."

"Dat klinkt spannend," zei ze met een speelse blik. "Wat heb je gedaan?"

Pablo aarzelde even, maar besloot toch het risico te nemen. Hij glimlachte breed en zei: "Laten we zeggen dat ik wat nieuwe... ervaringen heb opgedaan. Misschien met dingen die je zou kunnen aanbevelen."

María's ogen flitsten kort opzij, en toen giechelde ze. "Oh, echt? Nou, dan ben ik blij dat ik je wat inspiratie heb kunnen geven."

Hij lachte zachtjes. "Ja, inspiratie, dat kun je wel zeggen."

Een korte stilte viel terwijl ze elkaar aankeken. Het was een stilte die vol onuitgesproken woorden hing, alsof ze beiden wisten wat er achter die glimlachen schuilging, maar er nog niemand echt iets durfde te zeggen.

María nam een slok van haar thee en zette het kopje neer. "Weet je, Pablo," begon ze, terwijl ze hem met een scheve glimlach aankeek, "soms zijn de mensen die het meest voorspelbaar lijken, juist degenen die je het meest kunnen verrassen."

Pablo trok een wenkbrauw op. "Oh ja? Dus je houdt wel van verrassingen?"

"Absoluut," zei María zonder aarzeling. "En ik heb het gevoel dat jij dat ook wel kunt waarderen."

Pablo grinnikte en knikte instemmend. "Dat denk ik ook, María. Dat denk ik ook."

Ze lachten samen, en hoewel het gesprek luchtig was, hing er toch een zekere spanning in de lucht. Een spanning die Pablo eerder nooit had opgemerkt, maar die nu steeds duidelijker werd. María was niet zomaar een lieve, vrolijke collega. Ze was veel meer dan dat. En dat was precies wat haar zo intrigerend maakte.

De rest van de dag probeerde Pablo zich weer op zijn werk te concentreren, maar het lukte hem nauwelijks. Het beeld van María, met haar ondeugende knipoog en haar geheime avonden, bleef door zijn gedachten spoken. Wat zou er gebeuren als hij haar echt beter zou leren kennen? Wat voor andere verrassingen had ze in petto?

Toen het eindelijk tijd was om naar huis te gaan, liep hij opnieuw langs María's bureau. Dit keer bleef hij even staan.

"María," begon hij, zijn toon iets zachter dan normaal, "misschien kunnen we binnenkort eens iets samen doen. Je weet wel, buiten werk om. Het lijkt me leuk om je beter te leren kennen."

Ze keek op van haar computerscherm, een klein glimlachje spelend om haar lippen. "Dat lijkt me een geweldig idee, Pablo. Ik hou wel van een goede verrassing."

Pablo knikte, zijn hart iets sneller kloppend dan normaal. "Ik ook, María. Ik ook."

En terwijl hij naar de lift liep, wist hij dat dit nog maar het begin was van een avontuur vol onverwachte wendingen. Want als één ding zeker was, dan was het wel dat María veel meer was dan de vrolijke collega die ze leek te zijn. En dat mysterie wilde hij maar wat graag verder ontdekken.

Pablo voelde een lichte zenuwtrekking in zijn buik toen hij in de lift stapte, terwijl hij terugdacht aan de glimlach van María en haar suggestieve woorden. "Ik hou wel van een goede verrassing." Die zin bleef in zijn hoofd rondspoken. Hij wist dat dit niet zomaar een onschuldige opmerking was geweest; er zat meer achter.

De volgende dagen op kantoor verliepen zoals altijd: María begroette iedereen vrolijk, haar cubicle was netjes en georganiseerd, en haar Scrunchie hield haar haren in een keurig strakke paardenstaart. Maar er was iets veranderd in de manier waarop ze met Pablo omging. Hun gesprekken waren nu kort maar geladen, alsof ze allebei wisten dat er iets onuitgesproken tussen hen in de lucht hing.

Op vrijdagmiddag, net voordat ze naar huis gingen, ontving Pablo een onverwacht bericht van María.

"Hey Pablo, zin om vanavond een drankje te doen? Ik ken een leuk plekje in de stad waar ze goede cocktails hebben. Denk dat je wel van een verrassing houdt ;)"

Pablo's hart sloeg een slag over. Was dit het moment waarop hij eindelijk achter María's mysterieuze kant zou komen? Hij antwoordde snel:

"Klinkt perfect! Stuur me de locatie, ik ben erbij."

Die avond kleedde Pablo zich net wat beter dan normaal, alsof hij zich klaarmaakte voor een date. Hij was vastbesloten om erachter te komen wie María écht was, en dit voelde als zijn kans. Toen hij bij de bar aankwam, zag hij haar meteen: ze stond bij de ingang te wachten, gekleed in een elegant zwart jurkje, haar haar losjes over haar schouders vallend. Geen Scrunchie in zicht deze keer.

"Je ziet er geweldig uit," zei Pablo toen hij dichterbij kwam.

María glimlachte en gaf hem een zachte kus op zijn wang. "Dank je. Ik dacht, laten we het eens een beetje anders aanpakken vanavond."

Binnen in de bar was de sfeer relaxed, maar intiem. Ze bestelden cocktails, en het gesprek ging in het begin over onschuldige dingen: werk, favoriete films, vakantiebestemmingen. Maar Pablo voelde dat María ergens naartoe aan het werken was. Er was een zekere spanning in de lucht, alsof er elk moment iets kon gebeuren.

Na hun tweede cocktail keek María hem recht aan, haar ogen glinsterend. "Dus, Pablo, je bent vast benieuwd waarom ik je hier heb uitgenodigd."

Pablo knikte, zijn hart sneller kloppend. "Dat klopt. Je bent altijd zo... verrassend."

Ze lachte zachtjes en leunde iets dichter naar hem toe. "Weet je, iedereen op kantoor ziet me als het vrolijke, lieve meisje dat nooit iets verkeerd doet. Maar ik ben meer dan dat. Veel meer." Ze nam een slok van haar cocktail en liet een korte stilte vallen voordat ze verderging. "Ik hou ervan om te verrassen. Mensen te laten zien dat ik niet altijd ben wie ze denken dat ik ben."

Pablo voelde de opwinding toenemen. "En wat voor verrassingen heb je dan voor mij in petto?"

María glimlachte speels en haalde haar telefoon uit haar tas. Ze tikte snel iets in en overhandigde hem het scherm. Pablo keek naar wat ze hem liet zien: een aankondiging voor een exclusieve, privé party. Het was geen gewone bijeenkomst—het was een speeltjesparty. Een soortgelijke zoals hij eerder had ontdekt. Zijn mond viel bijna open van verbazing.

"Ben je er klaar voor om écht iets verrassends te ervaren?" vroeg María, haar ogen uitdagend.

Pablo wist dat dit het moment was. Dit was de sprong in het diepe waar hij op had gewacht. Hij slikte even en knikte. "Ik ben klaar voor wat je ook in gedachten hebt."

Die avond veranderde alles. María liet hem niet alleen een glimp zien van haar geheime kant, maar ze opende een wereld voor hem die hij nooit had verwacht te betreden. Wat begon als een onschuldige nieuwsgierigheid op kantoor, was uitgegroeid tot een spannend avontuur waarin hij de ene verrassing na de andere ontdekte.

Terug op kantoor, de maandag daarna, leek alles weer zoals het altijd was. María glimlachte vrolijk, haar Scrunchie weer netjes in haar paardenstaart, en ze zei zoals gewoonlijk: "Het is een geweldige dag om een geweldige dag te hebben!"

Maar nu wist Pablo beter. Achter die glimlach, achter die vriendelijke woorden, zat een wereld vol mysterie en avontuur. En hij was blij dat hij het had ontdekt.

"Goedemorgen, María," zei hij, terwijl hij zijn bureau naderde. "Heb je dit weekend nog verrassingen gepland?"

Ze glimlachte geheimzinnig. "Wie weet, Pablo. Misschien moet je gewoon afwachten."

En met die woorden wist Pablo één ding zeker: het mysterie van María was nog lang niet voorbij. Het was pas net begonnen.